bł. Sebastian Valfrè — patron sali nr 3
Sebastiano Valfrè
(1629-1710)
Błogosławiony Sebastiano Valfrè urodził się 9 marca 1629 roku w Verduno, w diecezji Alba, jako syn ubogiej rodziny. Po pomyślnym, choć okupionym niemałym wysiłkiem, ukończeniu nauk pobieranych w Alba, Bra oraz w Turynie, w roku 1651 przystąpił do Kongregacji Oratorium. Kongregację tę założył dwa lata wcześniej o. Pier Antonio Defera, niezwykły kaznodzieja, który wraz ze współbratem – o. Ottavio Cambiani nauczał nie tylko w kościele, ale również „na ulicach”, w szpitalach i więzieniach. 11 września 1650 roku o. Defera zmarł w wieku 34 lat. Był to trudny moment dla nowo założonego Oratorium turyńskiego. Rozpoczęta praca nie mogłaby być z sukcesem kontynuowana, gdyby młody subdiakon Sebastiano Valfre nie pojawił się przed o. Cambiani z prośbą o przyjęcie do Kongregacji.
W Kongregacji sprawował funkcję Prefekta Oratorium oraz Prepozyta. Wspólnotę kochał całym sercem. Podejmował w niej najprostsze prace fizyczne, a równocześnie, idąc w ślady o. Defery, prowadził z niezwykłym oddaniem pracę duszpasterską. Był doskonałym uczniem św. Filipa, którego idee niestrudzenie wcielał w życie aż do końca swych dni. Zmarł 30 stycznia 1710 roku w swym małym pokoiku zarzuconym pismami naukowymi (w 1656 r. doktoryzował się z teologii na Uniwersytecie Tutyńskim), i pakunkami z odzieżą i żywnością dla ubogich, których kochał i usługiwał im z oddaniem wiernego sługi. W ostatnich chwilach towarzyszył mu Jego Królewska Wysokość Książę Piemontu, który osobiście posługiwał mu jako pielęgniarz. Cały Turyn podążał do kościoła św. Filipa, aby pożegnać zmarłego – księdza, który przez 60 lat przemierzał ulice i place miasta. Na Placu Carlina uczył prawd wiary handlarzy wina i ich klientów – poruszał jakiś interesujący temat w grupie rozmawiających osób, a następnie odpowiadał na ich pytania. Z takim samym oddaniem sprawował funkcję spowiednika rodziny królewskiej i usługiwał najuboższym. Sprawował uczynki miłosierdzia i dodawał odwagi więźniom, chorym, a także obrońcom Turynu podczas oblężenia przez Francuzów.
15 lipca 1834 r. Grzegorz XVI wpisał o. Valfre do Księgi Błogosławionych. Przez wiele lat obok ołtarza we wnętrzu którego spoczywa ciało Błogosławionego stała katedra nauczycielska, z której wciąż zdaje się rozbrzmiewać nieustanne nawoływanie o. Valfre: „Katechizm, katechizm…!”.
Wspomnienie liturgiczne: 30 stycznia
Bibliografia:
- Dordoni A.: Mistrz ducha w Piemoncie na przełomie XVII i XVIII wieku. Ojciec Sebastiano Valfre z Oratorium w T urynie, Mediolan, 1992.
- Fava C.: Życie Błogosławionego Sebastiano Valfre i jego czasy, Turyn, 1984.
- Olgianti G.: Błogosławiony Sebastiano Valfre. Działalność społeczna i polityczna. Turyn, 1966.(dostępna w bibliotece KLO)
- Zieliński R.: Błogosławieni Filipińscy, „Oratoriana” 1995 nr 33, s. 88-90.
Ikonografia:
Dwa najsłynniejsze obrazy przedstawiające Błogosławionego Valfre znajdują się w Turynie. Jeden z nich, zatytułowany Valfre pociesza rannego żołnierza, autorstwa Tommaso Lorenzone, znajduje się w kościele św. Filipa Neri w trzecim ołtarzu z prawej strony, w którym umieszczono również trumnę Błogosławionego. Drugi, widoczny powyżej, znajduje się w domu Ojców Filipinów, sąsiadującym z kościołem.
Listy:
- List Jego Eminencji Kardynała Sekretarza Stanu
- List Prokuratora Generalnego do Czcigodnych Przełożonych i Członków Kongregacji Oratorium z okazji zbliżającej się 300-setnej rocznicy śmierci Błogosławionego Sebastiana Valfré z Oratorium w Turynie.
Linki: