powrót

św. Józef Vaz — patron sali nr 16

Joseph Vaz
(1651-1711)

Józef Vaz, kapłan z Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri urodził się 21 kwietnia 1651 roku w Benaulim (Goa), w zachodniej części Indii, w rodzinie portugalskiej. Po ukończonej szkole podstawowej i zdobyciu średniego wykształcenia wyjechał wraz z rodziną do Sancoale. Wcześnie poczuł powołanie do kapłaństwa i po studiach humanistycznych na uniwersytecie w Goa studiował filozofie i teologię w kolegium św. Tomasza z Akwinu.

Po święceniach kapłańskich, które otrzymał w 1676 roku, pracował jako duszpasterz w Sancoale, otaczając szczególną opieką młodzież. Z myślą o kandydatach do kapłaństwa założył szkołę języka łacińskiego.

Już od młodości Józef Vaz odznaczał się wielką pobożnością maryjną. 5 sierpnia 1677 roku, rok po święceniach kapłańskich, postanowić oddać się w wieczną niewolę Najświętszej Maryi Pannie. W napisanym wówczas dokumencie czytamy m.in.: „Niech będzie wiadome wszystkim którzy czytają ten 'List niewolniczy’, aniołom, ludziom i całemu stworzeniu, że ja, o. Józef Vaz, oddaję i ofiaruję siebie w wieczystą niewolę Najświętszej Maryi Pannie, Matce Boga. Czynię to w pełni wolnym i doskonałym aktem pobożności, który dla żywych jest aktem nieodwołalnym”.

Gdy powstawał ten akt oddania się Maryi, św. Ludwik Maria Grignon de Montfort, wielki czciciel i szerzyciel kultu Matki Bożej, miał zaledwie 4 lata. Bez wątpienia o. Vaz był więc prekursorem tej pobożnej praktyki opisanej później w Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny przez św. Ludwika de Montforta.

W Sancoale dotarły do ks. Józefa Vaza wiadomości o bardzo trudnej sytuacji katolików mieszkających w Cejlonie, prześladowanych przez panujących na wyspie holenderskich kalwinistów. Od prawie 50 lat nie było na wyspie kapłanów, a władze nie udzielały zgody na przyjazd misjonarzy z Europy. Postanowił więc udać się tam, ale nie mógł uczynić tego od razu, gdyż został mianowany wikariuszem Vara del Canara. Tam z zapałem podjął prace apostolską: głosił słowo Boże, spowiadał, odwiedzał chorych, otaczał opieką najuboższych. Wciąż jednak pragnął udać się na Cejlon.

W roku 1684 powrócił do Goa, gdzie wstąpił do Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri, a po kilku latach mógł wreszcie udać się na Cejlon, gdzie dotarł w 1688 roku, przebrany za robotnika.

Początkowo zatrzymał się w Jaffnie, mieście na północy wyspy, które było główną siedzibą Holendrów. Tam rozpoczął swoją pracę misyjną i nawiązał pierwsze kontakty z katolikami. Szybko jednak musiał Jaffnę opuścić, groziło mu bowiem aresztowanie. Przybył najpierw do Silloi, a stamtąd do Królestwa Kandy, w którym panował król buddysta. Udał się do niego w 1692 roku i poprosił, aby mu pozwolił głosić ewangelię, ale król kazał go aresztować. W więzieniu nauczył się języka syngaleskiego, a niezbyt surowy nadzór pozwolił mu na prowadzenie działalności duszpasterskiej. Na dziedzińcu więzienia wybudował nawet kościół-barak, który później został przekształcony w prawdziwy kościół pod wezwaniem Matki Bożej.

W roku 1696 w czasie wielkiej suszy, po publicznych modlitwach o. Vaza spadł obfity deszcz. Król w dowód wdzięczności kazał wypuścić go z więzienia i pozwolił mu na ewangelizowanie wyspy. Natychmiast udał się w podróż misyjną do Kolombo, leżącego na terytorium holenderskim. W tym okresie prawdopodobnie dołączyło do niego trzech misjonarzy z Goa, a biskup Cochin, któremu podlegała wyspa, mianował go wikariuszem generalnym Cejlonu. Józef Vaz przystąpił z wielkim zapałem do organizowania na wyspie struktur misyjnych, których główną bazą zostało Kandy. Stamtąd też wyruszał na podróże misyjne po wyspie. Po jednej z nich, w 1710 roku ciężko zachorował. Zmarł 16 stycznia 1711 roku. 21 stycznia 1995 roku w Kolombo Jan Paweł II dokonał jego beatyfikacji. Kanonizowany na Sri Lance przez Ojca Świętego Franciszka 14 stycznia 2015 roku.

Wspomnienie liturgiczne: 16 stycznia

 

Bibliografia:

(dostępna w bibliotece KLO)

  • Zieliński R.: Błogosławieni Filipińscy, „Oratoriana” 1995 nr 33, s. 88-90.

Linki: